ریبوار مرادی//

پس از آن که انتخابات پارلمانی در ترکیه روی خوش به جامعه کوردهای سیاست ورز نشان داد، پان ترک های حاکم بر ترکیه و البته کوردهای پان که پ.ک.ک آنها را نمایندگی می کند میز بازی را بر هم زدند و فضای سیاست ورزی به سمت مجادله ای خشونت بار حرکت کرد که تمام آنچه پس از سال ۲۰۰۹ تا سال گذشته طی روند موسوم به صلح بدست آمده بود از بین رفت و کوردهای ترکیه به مسیر قبل از سال ۲۰۰۹ بازگشتند و اینگونه بود که نزاع خونین قتل عامل غیر نظامیانی که از یک سو سپر انسانی و از سوی دیگر سیبل نظامیان تا بن دندان مسلح ارتش ترکیه گردیده بود در منظر جهانیان شروعی تلخ و دردناک داشت.

پ.ک.ک که در واقع طرف مقابل ارتش ترکیه بود، حاضر نبود مستقیم وارد صحنه درگیری شود، آنان استراتژی جنگ شهری را کلید زده بودند و در این رویکرد افرادی وارد درگیری با ارتش حرفه ای ترک ها شده بود که هیچ تخصصی در جنگ و درگیری مسلحانه نداشتند. اما پ.ک.ک اصرار داشت که باید مردم وارد درگیری شوند و تا کی باید فقط کادرهای مسلح پ.ک.ک در درگیری ها کشته شوند، لذا این رویکرد که نتایج اسفناکی داشت و قربانیان بسیاری نیز بدنبال داشته است اکنون وارد مرحله جدیدی شده است !

کارایلان، عضو ارشد P.K.K اکنون خطاب به نیروهای خود پیغامی داده است: مرحله بهار تاریخی آغاز شد!

وی در پیام خود که دیر هنگام و از طریق بی سیم اعلام کرده است آورده که ؛ ما وارد فصل بهار شدیم و دیگر باید ایالت‌ها [استان‌ها] از قیام پشتیبانی کنند. بایستی دیگر ه.پ.گ [بخش نظامی پ.ک.ک] وارد عمل شود, اما وارد میدان شدن نباید به شیوه ورود به شهرها باشد. ه.پ.گ از کوهستان از مقاومت خودمدیریتی جوانان کرد عضو در شهرها پشتیبانی می‌کند. آنچه خلقمان از ما انتظار دارد هم همین است.

اگر ارتش ترکیه به مداخله دست نمی‌زد, ه.پ.گ هم وارد عمل نمی‌شد. اما مادام که ارتش ترکیه از تمامی امکانات خود استفاده می‌کند, پس ما هم به مرحله کنونی اهمیت می‌دهیم. ارتش ترکیه با استفاده از کل امکانات خود علیه جوانان کرد می‌جنگد. حال آنکه پیشبرد جنگ در آن شهرها آن هم در سطح کنونی, لازم نبود. برعکس, اگر آنها برخوردی متواضعانه می‌داشتند, مسئله خندق‌های شهری هم می‌توانست حل شود.

پر واضح است که پیام منتشره دارای ابهامات و تناقضات قابل تاملی است که به دلیل نظریه پردازی در فضای خلاء که توسط پ.ک.ک دنبال میشود، پاسخی هم داده نمی شود.

پ.ک.ک ایالاتی را در ذهن خود ساخته و پرداخته است که بیشتر از فضای ذهنی پ.ک.ک در فضای واقعی بروز و ظهور ندارد و اساسا نمی توان بر اساس آرزوها در لحظه حال تصمیم گیری کرد . چرا پ.ک.ک اصرار به این رفتار دارد ؟

اگر واقعیت را دقیق نگاه کنیم، پ.ک،ک فرا تر از کوهستان و در کمپ ها و غارهای خود پایگاه مستقری ندارد و اینکه در هر نقطه ای تعدادی هوادار یا تعدادی تیم های مسلح که شبانه حرکت می کنند و روزها پنهان می شوند ، نمی تواند مبنای استقرار باشد، لذا وقتی یک عضو ارشد پ.ک،ک از ایالات صحبت می کند و تقسیم بندی جغرافیایی مد نظر خود را عنوان می کند ، نیک می داند که در عالم واقع این ایالت ها وجود ندارد و شاهد این مدعا آنجا است که درخواست می کند این ایالت ها از فرمان جنگ صادره توسط پ.ک.ک حمایت کنند !!

در واقع مبنا و مدخل تحلیل دارای اشتباه مبنایی است و این نشان از عدم درک صحیح پ.ک.ک از فضای پیرامونی دارد. اساسا عمده ترین دلیل تغییر استراتژی های مداوم و تلفات بالا و عدم تحقق چشم اندازهایی که پ.ک.ک تصویر می کند، همین عدم درک صحیح فضای پیرامونی است .

کارائیلان در ادامه پیام خود اشاره می کند که قصد ندارد وارد شهر ها شود و می خواهد بصورت کنترل از راه دور ، آن هم از کوهستان به مردم در شهر ها کمک کند و فراتر می رود و این را خواسته مردم می داند !

در این رابطه مشخص نیست که چگونه قرار است از راه دور به مقابله با ارتش ترکیه بپردازد و از آن مهم تر مردم کورد ترکیه در کدام نظر سنجی یا همه پرسی و یا مکانیزم سنجش دیدگاهی به پ.ک.ک این مطلب را عنوان داشته اند ؟!

همین روش در پ.ک.ک باعث شده تا ژست های دمکراسی تو خالی از آب در آید!

در پ.ک.ک انواع و اقسام نهاد ها ایجاد شده و عنوان میشود که این افراد برای سمت های مربوطه انتخاب شده اند ولی روشن نیست چگونه این انتخابات انجام گردیده است ؟

چه کسانی کاندیدا شده اند ؟ با چه مکانیزمی انتخابات انجام شده است ؟ چرا افراد انتخاب شده بعضا سالهاست که در سمت خود حضور دارند و تغییر نمی کنند؟

لذا دمکراسی در درون پ.ک.ک که این گونه است ، چگونه خود را نماینده جامعه کوردها می دانند؟ کوردها طی چه فرایندی به آنها این سمت را اعطا کرده اند ؟

اگر با واکاوی رفتار سیاسی پ.ک.ک متهم نمی شویم و مورد فحاشی قرار نمیگیریم، باید بپرسیم که چرا افراد تصمیم گیر و ارشد پ.ک.ک برای خود خط قرمز کشیده اند و نه تغییری وجود دارد و نه امکان نقد افکار آنها میسر میشود.

به همین دلیل است که مراد کارائیلان از پشت بی سیم می گوید، نظر کوردهای ترکیه همان است که او می گوید و لا غیر!!

کارائیلان در بخش پایانی پیام خود سخن عجیب تری را بر زبان می آورد که موجب شگفتی می شود، گویی که گوینده سخنان اولیه خود را فراموش کرده که فرمان جنگ از راه دور صادر کرده است !

وی می گوید ؛ اگر آنها [ دولت ترکیه ] برخوردی متواضعانه می‌داشتند, مسئله خندق‌های شهری هم می‌توانست حل شود.

این نکته مهمی است که پشت پرده رفتار پ.ک.ک را نشان می دهد . در واقع پ.ک.ک از ارتباطات پشت پرده با دولت ترکیه صحبت می کند. این مسئله موجب تقویت ارتباطات پنهانی پ.ک.ک با سیستم امنیتی و دولت ترکیه می‌شود. چرا که این درگیری ها موجب گردید تا امکان فعالیت سیاسی در قالب رفتار پارلمانی از کوردها گرفته شود و بیشترین نفع را ترک ها و دولت آک پارتی بردند و نه تنها دستاوردی برای مردم کورد زبان ترکیه در پی نداشته است بلکه موجب از بین رفتن محیط زیست سیاسی و اجتماعی آنها گردیده و پ.ک.ک که نقش اصلی در تسری این وضعیت داشته است و همانطور که کارائیلان اذعان می کند حفر خندق کار پ.ک.ک بوده و مردم در عمل انجام شده قرار گرفته اند، حالا قرار است با پیغام شبانه که از پشت بی سیم منتشر شده از راه دور به مردم غیر نظامی که بدون آموزش های لازم نظامی مسلح شده اند کمک کند تا در برابر ارتش ترکیه مقابله کند!

کارائیلان، عضو ارشد پ.ک.ک در ابتدای پیام خود اینگونه تحلیل می کند که ، ۳۲ سال قبل در ۱۵ آگوست ۱۹۸۴ مبارزه را آغاز کرده اند و آن زمان ۳۲ نفر بودند و اکنون این تعداد افزایش یافته است و این را عامل توفیق و پیروزی ارزیابی می کند.

اما وی هیچ اشاره ای به تحولات این ۳۲ سال نمی کند، وی نمی گوید که در این ۳۲ سال چه تعداد قربانی از کوردها گرفته شده است و رژیم پان ترکیست و افراطی ترکیه چه تنزلی در عرصه سیاسی کرده است ؟

وی همچنین هیچ اشاره ای نمی کند که چرا در مقاطع مختلف رویکردهای متنوع و متضادی را اتخاذ کرده و این رفتار چه تناسبی با شعارهای اولیه دارد. وی به بسیاری از مسائل اشاره نمی کند و صرفا تاکید می کند که باید مبارزه کرد!

سوالات بسیاری در اذهان جامعه کوردی وجود دارد، کافی است گذری بر مناطق مختلف که کوردها حضور دارند داشته باشیم ،آن گاه اولین مسئله ای که ذهن را مشغول میکند این خواهد بود که ، تا چه زمانی این روند که از ۳۲ سال پیش آغاز گردیده است باید ادامه یابد؟ اساسا قرار است چه دستاوردی برای کوردها در این مسیر محقق شود؟ واقعیت های جامعه کوردی بسیار دردناک و نگران کننده است ! آسیب های روحی و روانی وارده به جامعه کوردی که ناشی از رفتارهای افراطی و تندروانه رژیم ترکیه و تسری نا متجانس این رفتارها به جامعه کوردی در نقاط مختلف به وضوح قابل مشاهده است ولیکن در کمتر فضایی مورد بحث قرار میگیرد و این روند آسیب شناسی نمی گردد.

در این ۳۲ سال، و در یک فرآیند پر فراز و نشیب، مرتب خانه ای بر روی آب تصویر می گردد که اگر بر فرض روزی هم محقق گردد ، آن روز تازه آغازی است که چشم انداز آن اصلا روشن نیست . یکی از اشکالات اساسی آرمانگرایی های انتزاعی این است که خود را در فضای خلاء می بینند و برای فضای خلاء طراحی می کنند و پس از آن که وارد فضای حقیقی می شوند، مناسبات را دیگر گونه می بینند و چون نمی توانند این خطای تحلیلی را اذعان کنند، مرتب و متواتر توجیه می کنند و سعی می کنند وارد فضای آسیب شناسی رفتار خود نشوند، چرا که پاسخی برای آن ندارند؟

باید اذعان کرد که دولت ترکیه با نگاه پان و افراطی حاکم بر آن سالها است که کوردها را شهروند نمی بیند و حقوق اولیه شهروندی آنها را نادیده می گیرد و تفکر حاکم بر هیئت حاکمه ترکیه، اصلا علاقه مند نیست که کوردها وارد فضای سیاست ورزی شوند و این همان کاری است که پ.ک.ک مرتب بر طبل آن می کوبد !