نویسنده: کایل اورتون (Kyle Orton)

منبع: https://kyleorton1991.wordpress.com/

مترجم: برفین تارویردی زاده

رانا مارسل اخیر برای مرکز چتهام هاوس نوشته است پ.ی.د./ی.پ.گ. چگونه تلاش کرده در داخل سوریه و خارج از آن مشروعیت کسب کند. مارسل با دقت نتیجه گرفت که این استراتژی مشروعیت بخشی براساس پیام دهی “تنظیم شده برای مخاطبان مختلف” است. پ.ی.د./ی.پ.گ. “جنگ خود علیه داعش را به عنوان نبرد بین ارزش های لیبرال و افراطی گرایی معرفی می کند” و بر برابر جنسیتی (جنگجویان زن آن در رسانه های غربی خیلی احساس ایجاد کردند)، محیط زیست و اقتصاد جمعی تاکید خاصی دارد. در داخل مرزهایش نیز روی ملی گرایی کُردی کار می کند. رسانه های مناطق تحت کنترل پ.ک.ک خیلی شدید کنترل می شوند و هر گونه گزارش مستقل در مورد حزب یا شبه نظامیان آن به عنوان “تلاش برای دادن اطلاعات به تروریست ها” تلقی می شود. مطالب خانم الهام احمد البته حاوی موارد زیادی علیه ترکیه است و بین روژاوی دموکراتیک (مناطق کردنشین شمال سوریه) و ترکیه ای که رجب طیب اردوغان آن را به یک “دولت استبدادی تبدیل می کند …” “تفاوتی زیاد” می بیند که “تروریسم و گروههایی را نادیده می گیرد که علنا به دنبال آرمان های جهادی هستند”. این که به خانم احمد اجازه داده شده در اظهارات خود افراطی باشد نکته ای نهفته است.

بدون شک و همان طور که مایکل کوپلو نیز می نویسد اگر حتی اشکالاتی در همه پرسی ترکیه نبود – که البته بود – رای اخیر به اردوغان شدیدا غیرمنصفانه بود و تمایل داخلی در ترکیه به سوی داشتن یک دولت مقتدر است. تنها وجه مشترک همان تصویر خشونت و سرکوب دولت های برکنارشده توسط کودتاهای دهه هشتاد و نود بود که با منافع غرب نیز سازگار بود و مفید شد. سیاست ترکیه در قبال سوریه مصیبت بار بوده و شامل حال خودش نیز گشته است. در این زمینه انتقادات فراوانی بر آن وجود دارد. آنکارا حق داشت انتظار کمک زیادی از ناتو در سوریه را داشته باشد و ناتو نیز از دادن این کمک دریغ نمی کرد. همزمان در حالی که برگشت اردوغان از غرب با مسئله سوریه تسریع یافت، این در اصل واپسگرایانه نبود و حمایت ترکیه از گروههای تندرو مانند احرارالشام در سوریه سبب کاهش تعداد گزینه های غرب در سوریه بود که اکنون با آن روبروست.

مسئله این است که خانم احمد این سنگ ها را از خانه ای شیشه ای بیرون می کشد. پ ک ک در موضعی ضعیف قرار دارد و نباید اتهام تروریسم و افراطی گرایی را مطرح نماید. همچنین پ ک ک در حوزه حکومتداری سابقه ای ندارد. پ ک ک یکی از رهبران خود را در سه کشور اروپایی دنبال کرد و به قتل رساند و دلیل آن نیز پیشنهاد وی برای ایجاد اصلاحات دموکراتیک در سازمان بود و به عنوان مثال بسیاری از کردهایی که به این سازمان پیوسته اند در این برزخ قرار گرفتند و به صورت خودسرانه نابود شدند. پ ک ک در سوریه یک سیستم شدیدا استبدادی ایجاد کرده است. ادغام عمیق اقتصادی و سیاسی بین پروژه روژاوا و دولت بشار اسد از جمله چیزهایی است که در سخنان خانم احمد به آن اشاره نشده است اما یکی از دلایلی است که کردها پ.ی.د. را با بشار اسد مقایسه می کنند.

تابستان گذشته ابراهیم برو رهبر گروه اصلی مخالف پ.ک.ک یعنی شورای میهنی کردهای سوریه موسوم به ENKS توسط نیروهای امنیتی پ.ی.د. از مناطق کردنشین سوریه اخراج شد و گفتند در صورت بازگشت کشته خواهد شد. پس از آن موجی از حملات به احزاب کردی مخالف آغاز شد. دفاتر این احزاب به آتش کشیده شد و تظاهرات ضد پ.ی.د. سرکوب شد و حتی در مواردی افراد کشته شدند و تعداد زیادی نیز دستگیر شدند. در چند هفته اخیر این ممنوعیت ها تشدید شده چون پ.ی.د. می خواهد بجز احزاب مورد نظر خود بقیه را ممنوع کند.

خانم احمد تلاش می کند روابط بین پ.ی.د./ی.پ.گ. و پ ک ک را پنهان کند و می گوید: هر گونه تلاش برای برابر دانستن ما با پ ک ک نادرست است. وی افزود پ.ی.د. و ی.پ.گ. با پ ک ک دارای ارزش های مشترک زیادی هستند اگر چه “پ ک ک برخلاف ارزش بنیادین ما برای تمرکززدایی حرکت می کند”. حتی بهترین عملیات رسانه ای نیز می تواند روزی بد داشته باشد.

ادعای کلیدی خانم احمد مبنی بر این که “رهبری سیاسی و نظامی ما کاملا جدای از پ ک ک است” دروغی شاخدار است. گروه بحران بین المللی در بیانیه ای مفید اظهار نموده است:

ی.پ.گ. و پ.ی.د. شاخه های پ ک ک برای سوریه هستند و امید کمی وجود دارد در آینده از این حزب مادر جدا شوند. کادرهای آموزش دیده در قندیل در طی سال ها و گاهی چند دهه تجربه در جنگ علیه ترکیه پست های کلیدی در ی.پ.گ. را در دست دارند که در نیروی سوریه دموکراتیک نیز چنین است و در مناطق غیرنظامی تحت کنترل پ.ی.د نیز همین وضع حاکم است. در بین نیروهای آسایش به عنوان هسته حکمرانی هم چنین است. در حالی که بیشتر این افراد کردهای سوریه هستند . وفاداری به سلسله مراتب داخلی پ ک ک به نظر می رسد بر جامعه محلی اولویت دارد. تعداد زیادی نیز در پشت صحنه فعالیت می کنند و اقتدار کنونی را هدایت می کنند در حالی که مقامات مسئول و اسمی با سازمان ارتباط مستقیم ندارند و در سطح مترسک هستند. با این که این به پ ک ک امکان حضور در سوریه می دهد اما واقعیت علنی است که چه کسی حکومت می کند و از بیرون نظارت می نماید.

شاخه پ.ک.ک در سوریه موسوم به پ.ی.د. یا PYD در سال ۲۰۰۳ در کوههای قندیل در شمال عراق تاسیس شد جایی که پ ک ک از سال ۱۹۸۲ از زمان ایجاد مقر لولان در آن قرار دارد و در سال ۱۹۸۴ جنگ خود علیه ترکیه را آغاز نمود. عثمان اوجالان برادر عبدالله اوجالان به دستور برادرش این حزب (PYD) را تاسیس کرد. وی پس از جدا شدن از پ ک ک در سال ۲۰۰۵ نقش خود در این زمینه را توضیح داده است.

با سقوط صدام حسین و تحکیم خودمختاری اقلیم کردستان عراق، پ ک ک از فضای بیشتری استفاده نمود و پنهانی حرکت کرد. پ ک ک بعدا پژاک را برای ایران و پ.چ.د.ک. را برای عراق تاسیس نمود. پ ک ک، پژاک، پ.ی.د. و پ.چ.د.ک. تحت کنترل ک.ج.ک. هستند. پ.ی.د./پ ک ک در سطوح پایین تعداد زیادی از کردهای محلی در سوریه را از سال ۲۰۱۱ جذب کرده است اما رهبری ی.پ.گ. نیز بیشتر از اعضای پ ک ک است مانند پولاد جان و خبات دریک. این در تصاویر پس از حمله هوایی ترکیه به صورتی ماهرانه نشان داده شد که در استان حسکه بود. آمریکا موضعی پنهانی در حمایت از ی.پ.گ. برداشت و نیروهای ویژه را به منطقه فرستاد تا در کنار ی.پ.گ. بماند. ی.پ.گ. تایید کرد یکی از فرماندهان آن در کنار فرماندهان آمریکایی فرهاد عبدی شاهین با نام شاهین جیلو بود که از فرماندهان نیروهای مدافع خلق (ه.پ.گ.) بود که فردی مهم در ک.ج.ک. است. این سبب خشم ترکیه شد به متعاقب آن آنکارا اعلام کرد که واشنگتن علنا از پ ک ک حمایت می کند.