یک روزنامه عربی در تحلیلی نوشت که حمایت پنهان واشنگتن، شجاعت برگزاری همه‌پرسی جدایی را به رئیس منطقه کردستان داده است.
در حالیکه واشنگتن اعلام می‌کند که همسو با دولت مرکزی عراق با همه‌پرسی جدایی منطقه کردستان مخالف است اما بسیاری از تحلیل‌گران بر این باورند که حمایت پنهان و نامحسوس دولت آمریکا موجب آن شده که «مسعود بارزانی» رئیس منطقه کردستان شجاعت برگزاری این همه پرسی را داشته باشد.
به گزارش کورد پاریز روزنامه العربی الجدید در یادداشتی به قلم «ویکتور شلهوب» موضع واشنگتن در قبال همه‌پرسی جدایی منطقه کردستان را این‌چنین تحلیل می‌کند: شتابزدگی وزارت خارجه آمریکا در صدور بیانیه‌ای مبنی بر ابراز ناامیدی عمیق در قبال پافشاری اربیل برگزاری همه‌پرسی جدایی، به محض بسته شدن صندوق‌های رای، قابل توجه بود.
در ادامه این یادداشت آمده است: در این بیانیه، جای خالی محکومیت این اقدام اربیل یا اشاره به عدم به رسمیت‌شناختن نتایج همه‌پرسی دیده می‌شد و در مقابل حتی در این بیانیه ذکر شد که روابط تاریخی آمریکا با ملت کرد تغییری نخواهد کرد. وزارت خارجه آمریکا به وجود مسائلی پیچیده میان اربیل و بغداد اشاره کرد که به برگزاری این همه‌پرسی منجر شده است و تاکید کرد که واشنگتن مخالف توسل به زور از سوی هر یک از طرفین یا اقدامات یکجانبه برای تغییر مرزها است.
در ادامه این یادداشت آمده است: به نظر می‌رسد که هدف از این سخنان، پذیرش واقعیت به وجود آمده است وگرنه می‌بایست وزارت خارجه آمریکا همان گونه که عرف است به وضوح اعلام می‌کرد که این تغییر نباید حاکمیت مرزهای عراق را نقض کند. از این نظر، واشنگتن معتقد است که تعامل با وضعیت موجود باید یک مشارکت سازنده در روند گفت‌وگوها با هدف فردایی بهتر برای همه عراقی‌ها باشد.
بسیاری در واشنگتن و خارج آن؛ به میزان مخالفت آمریکا با این جدایی شک کرده‌اند و می‌گویند که این موضع آمریکا به معنای گفت‌وگو بر اساس اصل پذیرش مضامین همه‌پرسی بدون تایید آشکار و علنی جدایی‌طلبی آن است. آمریکا در این حالت، مانعی بر سر راه کردها نیست و در عین حال نمی‌خواهد که به عنوان مهندس این همه‌پرسی دیده شود. این موضع آمریکا جدید نیست و این موضع‌گیری در امتداد همسویی همیشگی واشنگتن با جدایی‌طلبی کردها است…پس از اشغال عراق از سوی نیروهای آمریکایی، این همسویی بیش از پیش نمود یافت و مساحت زیادی از عراق در اختیار حکومت خودگردان کردستان قرار داد و این امر زمینه را برای پدیدار شدن رژیمی که بخواهد با همه‌پرسی اعلام موجودیت کند، فراهم ساخت. این همسویی به جایی رسید که پنتاگون پیشمرگه را همپیمان میدانی درجه یک خود به حساب آورد و همکاری‌های دو طرف به حمایت آمریکا از کردهای سوریه به موازات کردهای عراق، منجر شد. در سایه این نزدیکی و برقراری ثبات و امنیت بیشتر در منطقه کردستان در مقایسه با سایر مناطق کرد، نداهای تجزیه عراق در آمریکا و حمایت از تشکیل کشور کردی بالا گرفت اما ترکیه مقابل این همسویی‌ها ایستاد و از سوی دیگر، جنگ با داعش نیز موجب پایین آمدن صدای این درخواست‌ها شد. به همین دلیل نیز واشنگتن از شدت حمایتش از همه‌پرسی که خود چراغ سبزش را نشان داده بود، کاست و به جای محکومیت و رد این همه‌پرسی تنها درباره پیامدهای آن هشدار داد. در مقابل مسکو، تهران و آنکارا به شدت واکنش نشان دادند و بر وحدت عراق تاکید کردند.
این ملاحظات رسمی و مستقل آمریکا صرفا حول محور هشدار درباره پیامدهای احتمالی همه‌پرسی می‌چرخد نه اصل همه‌پرسی و به نظر می رسد که آمریکا می‌خواهد این مسئله را به گونه‌ای مدیریت کند که کمترین خسارت را متحمل شود.
