سالهای اخیر در ایران پدیده ای به نام سلبریتی ها ظهور پیدا کرده که از تصادفات جاده ای تا معادلات بین المللی در قامت یک کارشناس و تحلیلگر وارد میدان شده و به مدد ظهور شبکه های اجتماعی و همچنین شهرت و معروفیت شان در جامعه اظهار نظرهای شدید و غلیظ و عاطفی و حماسی می کنند و جامعه نیز به آنها به مثابه مجلات زرد دهه ۶۰ و ۷۰ نگاه کرده و اوقات فراغت خود را پر می کنند، تا اینجای کار یک فرآیند سرگرم کننده در جامعه قلمداد می شود . اما موضوع وقتی قابل تامل می شود که این سلبریتی ها پدیده ها و رویدادها را گزینشی مورد توجه قرار می دهند . اینکه در فضای جهان سومی پیرامون ما به جای تخصص گرایی یک نوع از هم گسیختگی در ماهیت ها نهادینه شده است دلایلی دارد که باید در جای خود پرداخته شود ولی پدیده سلبریتی ها را نمی توان انکار کرد. در دنیای غرب که سلبریتی به شکل گسترده تری وجود دارد اغلب در یک محیط تخصصی حاشیه های سلبربتی ها گسترده شده است ولی در کشورهای جهان سوم و البته در ایران بطور غیر طبیعی سلبریتیها تقریبا در مورد همه چیز هر جور که بخواهند فارغ از مسئولیت های اجتماعی شان واکنش نشان می دهند به عبارتی دیگر آنها میخواهند هم سیاستمدار باشند و هم هنرمند و هم اقتصاددان و هم … ولی اگر ما به همین شرایط تن دهیم که داده ایم !
باز میبینیم که سلبریتیها مثلا در مورد خبر سازی و جعل خبری که در مورد گوش بریدن کودک کار منتشر می شود بلافاصله و بدون تحقیق و بدون در نظر گرفتن حیثیت اجتماعی خود واکنش و موضع می گیرند و یا مجازات یک قاتل و تروریست را که تروریست بودن آن را هر کودک خردسالی متوجه می شود را مجازات یک فعال مدنی تعریف می کنند ولی در برابر ترور ۱۱ شهروند کرد ایران که از مرزهای سرزمینمان دفاع میکنند مهر سکوت می زنند یا یک فاجعه تروریستی مانند اهواز را اصلا نمی بینند. این رفتار سلبریتی ها در بلند مدت حیثیت اجتماعی و هنری شان را مخدوش می کند و این همان چیزی است که باید فکری به حالش کنند. اما نکته جالب دیگر آن است که برخی سیاسیون هم به جای سیاست ورزی عاقلانه و معرفت اندیشانه به سوی عافیت اندیشی زرد رفته و در قامت یک سلبریتی با توصیفی که رفت ظاهر می شوند برخی از این سیاستمداران تصور می کنند که نماینده جامعه هستند و برای خود شان افاضه هم قائل میشوند ولی آنها هم رفتار سلبریتی گونه شان را گزینشی انجام می دهند
کافی است به مواضع برخی از این سیاستمداران سلبریتی بنگرید می بینید که امثال اجلال قوامی، مختار زارعی، جلالی زاده و دیگران در کردستان و بسیاری که نامشان لیست بلند بالایی را در پی خواهد داشت وقتی یک تروریست قاتل قرار است مجازات شود غم تمام وجودشان را می گیرد ولی وقتی حدود ۳۰ هموطن بیگناه در یک اقدام تروریستی در خون خود می غلطند سکوت تمام وجودشان را می گیرد.
به نظر میرسد این سلبریتی ها از همه نوعش لازم است یکبار هم که شده خط و خطوط خودشان را با ترور و تروریسم، خشونت و افراطی گری و تجزیه طلب ها روشن کنند بالاخره با آنهایید یا با مردم !؟
