در گروه تروریستی پ.ک.ک و پژاک، فرآیند انتقاد به یک ابزار قدرتمند برای کنترل ذهن‌ها و تحکیم قدرت رهبری تبدیل شده است. این فرآیند نه تنها بر پایه منطق و استدلال، بلکه بر اساس ایجاد ترس، تحقیر و وابستگی به رهبری استوار است.
در جلسات انتقاد، افراد به شکل بی‌رحمانه‌ای مورد حمله قرار می‌گیرند و مجبور می‌شوند تا تمام اشتباهات و ضعف‌های خود را علنی کنند. این جلسات که اغلب در محیط‌های بسته و تحت نظارت شدید برگزار می‌شود، به نوعی شکنجه روانی تبدیل شده است. هدف اصلی این جلسات، شکستن روحیه فرد، ایجاد احساس گناه و وابستگی کامل به رهبری است.
یکی از ویژگی‌های بارز این جلسات، عدم وجود هرگونه حق دفاع و اعتراض است. فرد مورد انتقاد مجبور است به همه اتهامات وارده اعتراف کند و از خود دفاع نکند. این امر باعث می‌شود تا فرد احساس حقارت و ناامنی شدیدی کند و به راحتی قابل کنترل باشد.
علاوه بر انتقاد، مجازات نیز یکی دیگر از ابزارهای مهم کنترل در پژاک است. در موارد شدید، افراد به جرم کوچک‌ترین تخلفی به اعدام محکوم می‌شوند. این مجازات‌ها به عنوان یک ابزار بازدارنده برای جلوگیری از هرگونه مخالفت با رهبری استفاده می‌شود.
این روش‌های کنترل و مجازات، نه تنها حقوق اولیه انسان را نقض می‌کند، بلکه به سلامت روان افراد نیز آسیب جدی وارد می‌کند. بسیاری از اعضای سابق پژاک از مشکلات روحی و روانی شدید رنج می‌برند که ناشی از تجربیات تلخ آن‌ها در این گروه است.
