به نظر می‌رسد که یک روند میان ائتلاف جمهور و امرالی در حال پیگیری است. وقتی دولت باغچلی چنین موضعی اتخاذ کرده، این اقدام نشان‌دهنده‌ی توافقی است که میان دولت و عبدالله اوجالان صورت گرفته است. باغچلی در واقع در اینجا خطاب به اوجالان صحبت نمی‌کند، بلکه هدف اصلی او حزب دموکراتیک خلق‌ها (HDP) و قندیل است. این پروژه مستقیماً با واسطه‌ی اوجالان و با هدف پایان دادن به فعالیت‌های پ‌ک‌ک برنامه‌ریزی شده است.
سؤال کلیدی این است: اگر قندیل به اوجالان گوش ندهد، چه عواقبی در انتظار خواهد بود؟ اگر حزب دموکراتیک خلق‌ها به مانند یک سازمان چندپارچه و وابسته به دو قطب مختلف عمل نکند، شاید این مسئله جدی به نظر نیاید. اما به نظر می‌رسد که اختلافات میان جناح‌های سوسیالیستی و کردگرایان درون حزب دموکراتیک خلق‌ها به تدریج عمیق‌تر خواهد شد و این موضوع نیاز به پیشگویی ندارد، چرا که نشانه‌های این جدایی‌ها پیش‌تر مشاهده شده است.
همچنین، اگر کسی بر این باور است که جامعه با اعتراضات و واکنش‌های خود می‌تواند این روند را متوقف یا کند کند، در اشتباه است. به نظر می‌رسد که نه تنها حزب جمهوری‌خواه خلق (CHP)، بلکه احزاب عدالت و توسعه (AKP)، حرکت ملی‌گرا (MHP) و حزب دموکراتیک خلق‌ها همگی به نحوی در این روند دخیل هستند. این به معنای آن است که بیش از ۸۰ درصد از نمایندگان مجلس ترکیه با این وضعیت موافق بوده و به آن چراغ سبز نشان داده‌اند. بنابراین، اکثریت قاطع سیاسی در ترکیه از این پروژه حمایت می‌کند و تحولات پیش‌رو با همدستی همه‌ی این نیروهای سیاسی به پیش خواهد رفت.
