برنامه ی دولت و اوجالان برای آغاز مجددعقب نشینی نیروهای پ.ک.ک
اوجالان در پیامی که به مناسبت روز جهانی صلح ارائه خواهد داد، دستور عقب نشینی مجدد را صادر می کند اما در این مورد اختلاف نظرات مهمی بین او و دولت وجود دارد.
به گزارش کوردپاریز به نقل از شبکه ی تلویزیونی NTVmsnbc با پایان یافتن انتخابات ریاست جمهوری ترکیه و برگزیده شدن رجب طیب اردوغان به عنوان دوازدهمین رئیس جمهور ترکیه، هاکان فیدان رئیس سرویس اطلاعاتی میت از سوی اردوغان به جزیره ی ایمرالی فرستاده شد تا در گفتگو با اوجالان اعلام کند که روند مذاکرات صلح، شتاب بیشتری به خود خواهد گرفت و قرار است که دولت در این حوزه و به منظور حل معضلات کردها گام های عینی و ملموس بردارد.
در مقابل، اوجالان نیز وعده داده که به مناسبت روز جهانی صلح، با انتشار یک پیام جدید، از نیروهای پ.ک.ک می خواهد، عملیات متوقف شده ی خروج و عقب نشینی از ترکیه را مجددا از سربگیرند.
رسانه های ترکیه اعلام کردند که اوجالان این بار پیام خود را نه به صورت نامه ی دست نوشته بلکه به صورت فایل ویدیویی ارائه خواهد داد. اما پروین بولدان، نماینده ی کُرد و از اعضای هیات ملاقات با اوجالان اعلام کرد که چنین چیزی صحت ندارد و حکومت ترکیه هنوز هم شرایط را برای ارائه ی پیام ویدیویی اوجالان مناسب نمی داند.
از دیگر سو، دو مشکل عمده ی دیگر در مورد عقب نشینی نیروهای پ.ک.ک وجود دارد. اول این که بر اساس خبری که در بسیاری از روزنامه های ترکیه مطرح شده، اوجالان در مذاکره با هاکان فیدان، اعلام کرده که با توجه به تداوم حملات داعش در عراق و مناطق کردنشین سوریه، فعلا موضوع خلع سلاح نیروهای پ.ک.ک در دستور کار قرار نگیرد. دوم این که اردوغان این بار نیز درخواست کرده که نیروهای پ.ک.ک پیش از ترک خاک ترکیه سلاح های خود را بر زمین بگذارند و در مورد این دو موضوع، اختلاف نظر به قوت خود باقی است.
بر اساس آمارهای اعلام شده از سوی نهادهای امنیتی و حکومتی ترکیه، بین یک هزار و دویست تا یک هزار و چهارصد نفر از نیروهای شاخه ی نظامی پ.ک.ک، هنوز هم در خاک ترکیه حضور دارند و در جریان عملیات خروج و عقب نشینی، تنها ۵ درصد از آنان خاک ترکیه را ترک کرده اند.
پس از دستگیری عبدالله اوجالان سرکرده‌ی این گروه در ۱۵ فوریه‌ی سال ۱۹۹۹ تاکنون، چندین بار اعضای مسلح این گروه به دستور سرکردگان آن به شمال عراق عقب‌نشینی کرده‌اند و این بار هم با سرکار آمدن اردوغان و تکیه بر کرسی ریاست جمهوری، گویا موضوع تا حدودی جدی‌تر و متفاوت‌تر شده است. البته از منظر راهکارهای پایان دادن به این معضل.
